மதுரை ஜங்க்ஷனில் நடந்த பதிவர்களின் மினி சந்திப்பு - இரண்டு

முதல் பாகம்: மதுரை ஜங்க்ஷனில் நடந்த பதிவர்களின் மினி சந்திப்பு - 1

         குறையொன்றுமில்லை ப்ளாக் லட்சுமி அம்மா தான் அவர்கள். எங்களை பார்த்ததும் அவருக்கு எல்லையில்லா மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டது. அவருக்கு என்ன பேசுவதென்றே தெரியவில்லை. எங்களுக்கும் தான். அவரையும் சேர்த்து மூன்று பேர் வந்திருந்தார்கள். வழக்கமான் நலம் விசாரிப்புக்கு பின் அவர் தன் பிறந்த சொந்த ஊருக்கு செல்வதாக சொன்னார். நிறைய வருசங்களுக்கு பின் தமிழ்நாடு வந்திருப்பதாக சொன்னார். 

         நெல்லை பதிவர்கள் சந்திப்பு பற்றிய பதிவுகளில் வந்திருந்த போட்டோக்களை பார்த்து எங்களை அடையாளம் கண்டு கொண்டதாக சொன்னார். அந்த நேரத்திலும் அவர் தூங்காமல் முழிதிருந்ததாக சொன்னார். எப்போதும் இரவு பண்ணிரண்டு மணி ஆகுமாம் அவர் தூங்க. ஆனால் இங்கே தமிழ்நாட்டில் அவரின் சொந்தங்கள் ஒன்பது, பத்து மணிக்கே தூங்கி விடுவார்களாம். அம்மாவுக்கு தூக்கம் வராமல் கம்ப்யுட்டரும் இல்லாமல் முழிசுட்டே இருந்தாங்களாம். ஆனால் காலையில் எழுந்திருக்க கொஞ்சம் லேட் ஆகும்னு சொன்னாங்க. ஹிந்தி நிகழ்ச்சிகள் பார்த்தே பழக்கப்பட்டு இருந்த அவங்களுக்கு தமிழ் நிகழ்ச்சியை தவிர வேற ஹிந்தி நிகழ்ச்சிகள் பார்க்க முடியவில்லையாம். இந்த மாதிரி தன் தமிழக அனுபவங்களை சொன்னார்கள். 

      உங்கள் ப்ளாக் ரொம்ப நல்லா இருக்கு. உங்களோட எழுத்து நடை நல்லா இருக்கு என்று சொன்னோம். அதற்கு நான் பள்ளிக்கூடம் பக்கமே போனது கிடையாது. அனுபவத்தில் தெரிஞ்சதை வச்சு எழுதுவதாக சொன்னார். ஒவ்வொரு விசயத்தையும் மிக ரசிச்சு ஆச்சர்யப்பட்டு பேசினார். என்ன நண்பர்களே, ட்ரெயின் நிக்கிற ஐந்து நிமிடத்தில் இம்புட்டு பேச முடியுமான்னு நினைக்கறிங்களா? என்னமோ தெரியல் ட்ரெயின் கிளம்பான நின்னுட்டே இருந்துச்சு. அவங்க கூட வந்திருந்தவங்களும் லட்சுமி அம்மாவை ரொம்ப பெருமையா சொன்னாங்க. லட்சுமி இவ்ளோ எழுதறத எங்களால நம்பவே முடியல... என சொன்னார்கள். ட்ரெயின் சிக்னல் போட்டாங்க. அப்ப அவங்க சொன்னாங்க வரும் ஞாயிற்று கிழமை திரும்ப ரிடர்ன் வர்றதா சொன்னாங்க. நைட் 9:30 க்கு மதுரைக்கு வரும்னு சொன்னாங்க. அப்பவும் அவங்கள பார்க்க வருவதாக சொன்னோம். எங்க ரெண்டு பேருக்கும் ஒரு நினைவு பரிசு ஒண்ணு கொடுத்தாங்க. ட்ரெயின் மெல்ல நகர ஆரம்பித்தது. திரும்ப வரும் போது போன் செய்வதாக சொன்னாங்க. அவரும், நாங்களும் பார்வை மறையும் வரை கையசைத்து விடைபெற்றோம். 

       அடுத்து ஞாயிறு வந்தது. ஐயாவும் நானும் சரியா ஒன்பது மணிக்கு ஜங்சன் சென்றோம். ட்ரெயின் அப்பவும் அரை மணி நேரம் தாமதமாக வருவதாக சார்ட் போட்டிருந்தாங்க. அவனைக் சொன்ன கோச் வரும் இடத்தை யூகம் செய்து நின்றோம். சரியாய் பத்து மணிக்கு ட்ரெயின் வந்தது. அம்மாவை பார்த்து கையசைத்த படி சென்றோம். ஊரில் நன்றாக என்ஜாய் செய்ததாக சொன்னார். சிறு வயது நண்பிகளை அடையாளம் பார்த்து பேசியதாக சொன்னார். முதல் நாள் சந்திப்பில் புகைப்படம் எடுக்க மறந்து விட்டதாக சொன்னார். அட, நாங்களும் மறந்து விட்டோம். அப்புறம் மொபைலில் போட்டோ எடுத்துக் கொண்டோம். கோயிலுக்கு போனதாக சொன்னார். எங்களை பார்த்து பேசியதில் மகிழ்ச்சி என சொன்னார். எங்களுக்கும் ரொம்ப மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. இவ்வளவு இன்ட்ரெஸ்ட் எடுத்து எங்களை அவர் சந்தித்ததில் ரொம்பவே நெகிழ்ச்சியாக இருந்தது. சென்னையில் ஒரு வாரம் இருந்துவிட்டு மும்பை செல்வதாக சொன்னார்.

         ஒரு மாசமா கம்ப்யுட்டர் தொடாமல் என்னவோ போல் இருப்பதாக சொன்னார். அப்புறம் ஓரிரு நிமிடங்கள் பேசிக்கொண்டு இருந்தோம். ட்ரெயின் சிக்னல் விழுந்தது. எங்களுக்கு என்னவோ போல இருந்தது. சந்திப்பு முடிய போகிறதே என... ட்ரெயின் ஏறினார். மெல்ல நகர்ந்தது. நாங்கள் மறையும் வரை கையசைத்து கொண்டே சென்றார். நாங்களும் அப்படித்தான். ஒரு இனிமையான, நினைவில் நீங்காத சந்திப்பு அது. ட்ரெயின் சென்றவுடன் நாங்கள் வீட்டிற்கு கிளம்பினோம்.

டிஸ்கி: ஆங்... ஒண்ணு சொல்ல மறந்திட்டேன்... அவங்க நெல்லை வந்துட்டு போறதால எங்க ரெண்டு பேருக்கும் அல்வா கொடுத்தாங்க. நெல்லை போனாலே இப்படித்தானா?

முடிந்தது...